دیشب اتفاق عجیبی نیفتاد؛ فقط ترامپ دیوانگی، دیکتاتوری و حماقتش را که تا حالا در عمل و افعالش مشخص بود، صراحتن بیان کرد. من بیشتر دارم به این فکر می‌کنم که ای کاش همین‌قدر که طوفان توئیتری راه می‌اندازیم و هشتگ‌هایمان را تیری می‌کنیم در چشمان ترامپ، برایمان مهم بود داریم چه می‌کنیم با ایران‌مان. با همین خلیج‌فارس اصلن؛ که شاید سال‌های زیادی نمانده باشد به مرگش و دچارشود به سرنوشتی مثل خزر؛ تبدیل شود به لجن‌زاری بزرگ. ما انگار نمی‌فهمیم مرزهای فرهنگ و تمدن را در کشورمان کیلومترها جابه‌جا کرده‌ایم؛ ما انگار نمی‌خواهیم بفهمیم چه کرده‌ایم و چه شده که آینده‌ی کشورمان -تاحدی- دست همین ترامپ احمق است. ما یا واقعن نمی‌فهمیم؛ یا خود را به نفهمیدن زده‌ایم.
کاش آن‌قدری دوستش داشته باشیم، آن‌قدری جای افتخار داشته باشد که فداکردن‌جان‌مان، برایش هیچ باشد.
+ مترسک اون‌قدر کامل و جامع نوشته که حرفی باقی نمی‌مونه. بخونید.
+ تیتر از اجرای همایون شجریان عزیز هست؛ شعرش از پوریا سوری و اجرا مربوط به نمایش سی. ببینید.
