امید در بساط دارید؟

کم آورده‌ام.

خموده‌تر و ناامیدتر از همیشه. جایی‌ام میان ماندن و رفتن؟ نه؛ ماندن و برگشتن. اخبار حالم را بدتر می‌کند. هوا هم زخمی قدیمی‌ست  که حالا سرباز کرده.

امید می خواهم.

2) دو روش برای دزدی معرفی کنید. (20نمره)

به پیسی خوردم :)) نمی‌خوام از مامان و بابا پول بگیرم؛ اما کارت‌م خالیه و یه خرید فوری پیش اومده :)) داشتم فکر می‌کردم این اواخر کجاها عکاسی کردم و چندتا خبر گرفتم که دیدم طلب همه‌شون رو به‌م دادن :)) آدمِ قرض گرفتن هم نیستم! مثل بابام. 

در نتیجه؛ چه راهی واسه‌ی دزدی معرفی می‌کنین؟ :D 

بار دیگر فراموشی!

سلام :)

خواستم بیام دعواتون کنم که حالا درسته زنده‌م؛ سفر رفتم؛ یه‌مدت زمین‌گیر بودم؛ با زلزله‌های کرمانشاه لرزیدیم و من هنوز ترسش رو توی دلم دارم؛ امتحانام رو یکی پس از دیگری گند زدم؛ ولی شما نباید یه کامنت می‌ذاشتین که حداقل بتونید به چهل‌امم برسید؟ که اومدم بیان و هرچی پسوورد رو وارد کردم فرمود غلطه و خلاصه پسوورد رو عوض کردیم و اینا :))

بیان هم با این‌همه معرفتش فراموشم کرد! 

چی می‌ریزن توی این شب که انقدر دلگیره؟

خواب دیدم؛ خوابی سخت، واقعی و دردناک. خواب، مروری بود بر زخمی قدیمی. آن‌قدر واقعی بود که وقتی بیدار شدم تا چنددقیقه بهت‌زده خیره مانده بودم از این‌که این‌همه واقعیت، خواب بوده. حالا دوباره شب شده و دوباره هجوم آن کابوس. هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم شنیدن به درددل‌هایش بشود کابوس شب‌م.  توپی کوچک، میانه‌ی گلویم را بگیرد و راه اشک را ببندد؛ و من بمانم و خاطره‌ها و او. خاطره‌هایی که هرچه بیشتر خودم را ازشان فراری می‌دهم، بیشتر نزدیک می‌شوند.

 

+ فکر می‌کنم پریشان‌حالی‌ام پیداست از این جمله‌های آشفته و به‌هم ریخته. سعی‌ای هم برای مرتب‌کردن‌شان نمی‌کنم؛ اصلن حال و حوصله‌ی چیدن‌شان را ندارم...

+ تیتر از توییتر یک بنده‌خدایی که آی‌دی‌اش یادم نیست.

و آن‌جایی که تمام نور است و قداست ...

خورشید

 سر خم می‌کند

و روشنایی‌اش را 

از روشنایی حریم تو وام می‌گیرد 

یا شمس‌الشموس!

عکس مربوط به تیرماه 95

دروغ‌گویی عکس‌ها بخشیده می‌شود؟

من در مدرسه‌ای/شهری/کشوری درس می‌خوانم که ماهی یک‌بار برنامه‌ی فرهنگی دارد؛ (که ای کاش نداشت) و هفته‌ای یک‌بار معاون‌اش دوربین‌به‌دست سر کلاس می‌آید؛ روی پرده‌نمایش کلاس اسلاید یا پوستری می‌گذارد و از کلاس عکس می‌گیرد. آخرین کارگاه‌اش مربوط به حقوق دانش‌آموزان بود که ما فقط پوسترش را دیدیم. نه حرفی زدیم و نه چیزی شنیدیم! 

امان از  «نمادها و نمادین‌»ها!

زبان‌مشترک وبلاگ‌نویس‌ها

زمانی که من وبلاگ‌نویسی رو شروع کردم، آی‌فون انقدر همه‌گیر نبود و اندروید نوزاد و ناشناخته بود. قاعدتن ایموجی‌ها و شکلک‌ها هم وجود نداشتن. همه‌ی احساسات ما روی دوش شکلک‌های بلاگفا بود که اونا هم خیلی کاربردی نداشتن! اما ما شکلک‌هایی داشتیم ترکیبی و مختص به خودمون. از ترکیب ":"  و ")"  یه لب‌خند می‌ساختیم؛ شوخی‌هامون رو با ";)" نشون می‌دادیم؛ همه‌ی غم و ناراحتی‌مون رو می‌ریختیم توی ":(" و اگر همه‌ی این احساسات خیلی شدید بود یه پرانتز به هرکدوم اضافه می‌شد! بعد از مهاجرتم به بیان خیلی خوش‌حال شدم که شکلک‌هاش اون‌قدر زشت و بی‌احساس و بی‌اصالتن که استفاده نمی‌شن و  با هم‌بلاگی‌ها می‌تونیم به یه زبان مشترک و همون زبان سابق خودمون حرف بزنیم. 

فکر نمی‌کنم کسی به اندازه‌ی ما ":)" و ":(" و ":|" و مشتقاتش رو درک کنه :))

تکه‌پاره‌های این چند روز

• از شرح دلتنگی و غصه که بگذریم می‌رسیم به هشت‌آبان. هشت‌آبان برای من یک حسرت است. حسرت ندیدن او. حسرت نشنیدن صدایش. حسرت این‌که چه‌زود رفت و چه دیر گفتیم و شناختیمش. درباره‌ی قیصر امین‌پور هرسال می‌نویسم. پارسال مفصل‌تر نوشتم. اما امسال اتفاقی افتاد که هنوز هم مفصل‌تر می‌توان نوشت. هفت آبان خبردار شدم که فرداشبی، قرار است حامد عسکری بیاید. زنگ زدم به خودش. گفت می‌آید. قرار مصاحبه گذاشتیم و قرارِ دیدار در شب شعر هم که سرجایش بود. بابا و مامان هم آمدند و بیرون رفتن سه‌نفره‌مان -که سال‌هاست به‌خاطر تولد خواهر و برادرم کم‌تر پیش می‌آید- خوش‌حالی‌ام را بیشتر کرد. دوربین را برداشتم و رفتم. مجری، کمی پس از رسیدن ما شروع کرد و خیلی منتظره دعوت کرد از سعید بیابانکی. خبردار بودم که خوزستان است؛ اما اهواز نبود و آن‌شب آمده بود. ذوقِ من از ذوقی که در دل پدرم بود، بیشتر شد. می‌دانم چه‌قدر دوستش دارد. طولی نکشید که حامد عسکری هم رسید و شب شعر ساده و خودمانی‌مان، رسمیت گرفت. رفتم عکاسی کنم و قبلش سلام‌وعلیکی کردم و مثل همیشه حالم خوب شد از مهربانی و بزرگواری و البته شوخ‌طبعی آن شاعر اهل بم. حدود سه‌ساعت گفتند و خندیدیم و شعر خواندند و ما ... ما کِیف کردیم! از اشعار آیینی تا عاشقانه‌های ساده‌. آن شب، شب من بود انگاری. سال‌گرد کسی که مرا کشاند سمت ادبیات و شعر؛ دیدار کسی که مرا عاشق غزل کرد⁽¹⁾ و گفت‌وگو با کسی که شعرِ خوب را به من شناساند⁽²⁾.

 

• نزدیکان من می‌دانند که چه‌قدر اهل تله‌ویزیون نیستم! مثل این قدیمی‌ها فقط برنامه‌های شهیدی‌فر و امثال او را نگاه می‌کنم. فیلم و سریال هم که دیگر هیچ! اما قبل‌ترها این‌طور نبودم. تا دیالوگ‌ها را حفظ نمی‌کردم دست از سر تکرارها برنمی‌داشتم. یادم می‌آید کلاس اول یا شاید کوچکتر بودم -هرچه‌بودمدرسه‌می‌رفتم- سریال جومونگ را نشان می‌داد.  نمی‌خواستم نگاه‌اش کنم. خانواده‌ام هم که اهل سریال‌های این ریختی نبودند! اما آن‌قدر هم‌کلاسی‌هایم از جومونگ گفتند که احساس کردم اگر نبینم ازشان عقب می‌افتم. حالا حکایت خواهرِ 9ساله‌ام شده. چند شب پیش هم‌کلاسی‌اش آمد خانه‌مان و گفت شبکه‌ی فلان را بگیر تا جومونگ را ببینم. دید و رفت. اما خواهر من هرشب با حیرت، بی‌حوصلگی اما دقت زیاد می‌نشیند و می‌بیند. انگار که اگر نبیند یک‌روزی خرخره‌اش را می‌چسبند که چرا ندیدی. که اگر عقب‌ماندی، از ندیدن است. داشتم فکر می‌کردم که چه‌قدر مصداق دارم برای این دیدن‌ها و ندیدن‌ها. حتا بعضی‌هایشان شده‌اند زخم‌؛ هرچند سطحی. همین انجام بده و انجام نده و ببین و نبین‌ها بدبخت‌مان کرده. بدبخت!

1. حامد عسکری

2. سعید بیابانکی

+ عکس‌های شب‌شعر  + یک فیلم از شعرخوانی حامد عسکری  را در پست بعد منتشر می‌کنم :))

او زن گرفت؛ تو زن گرفتی؛ فضولی‌ش هم به ما نیومده!

  من به پاس ارادتم نسبت به خانواده‌ی شجریان و مخصوص‌تر همایون‌شان، شده‌ام منبع تایید و تذکیب اخبار مربوطه به این خاندان :)) امروز پیامی دست‌به‌دست چرخیده و به تلگرام من هم رسیده که:«ایها‌الناس! بشتابید که همایون شجریان زن گرفت.» حالا این‌که کجا بشتابند این ایهاالناسِ عمومن مؤنث، قطعن در اینستاگرام است. خواستم خبر تکذیبش را بفرستم که دنبال منبعی بودم؛ و کجا بهتر از صفحه‌رسمی آقای شجریان. وقتی کامنت‌های آخرین پست را خواندم به‌کل فراموش کرده‌ام چرا آمده‌ام این‌جا! فحش، کم‌تر دیدم اما سرزنش‌ها و دخالت‌ها شده‌ بودند موضوع دعوای یک‌مشت دختر و زن؛ که احتمالن بحثی جز حسادت وسط نبود! همه‌ی حرفم این است که ما زنان همه‌ی حق و حقوق‌مان را خلاصه کرده‌ایم در زیبایی و توجه. انگار ابزار دیگری وجود ندارد برای برتری‌مان. ما زن‌ها همه‌ی حقوق‌مان این است و انگار فقط همین را می‌خواهیم؛ آزادی مطلق جنسی، جسمی و روحی. آزادگی‌ای بی حد و مرز. شما هم خیلی تلاش نکنید برای دادن و گرفتن حقوق ما. حقی که ما می‌خواهیم؛ خیلی هم به‌حق نیست.

 

  امروز من و مادر کل خانه را + کیف پول پدر، من و خواهر کوچیکه را  زیر و رو کردیم؛ من برای یک اسکناس پنج‌هزارتومانی و او برای دوهزار تومانی! عابربانک نزدیک خانه -به‌هردلیلی- کار نکرد و سوپری‌ای که صاحبش یک پیرمرد پیر و آرام بود؛ منتظر درخواست من و مادر بود تا غرولند کند که امروزه همه کارت می‌کشند و طرف آمد چوب‌شور بخرد که کارت کشید و خلاصه اگه کف این دست مو داره، بِکَن. نتیجه‌ی اخلاقی این‌که اگر پول خرد داشتید کارت نکشید؛ در چنین شرایطی دعای خیر من و مادر بدرقه‌ی راه‌تان می‌شود :))

 

  چه‌قدر نثر این پست خشک و عصاقورت‌داده‌ بود! 

من دوستت‌دارم‌هایم را فریاد نکردم و نزدم.

همیشه آدم‌ها، در اوج و درست جایی که نباید، می‌شکنند. ترس‌ها، در زمان بی‌پناهی هجوم می‌آورند و انگیزه‌ها از کار می‌افتند. این چرخه‌ی زندگی‌ست. رک و روراست و بی‌تعارف. من شاید اگر می‌توانستم حرف بزنم؛ بلد بودم با نوشتن ذهن‌م را تخلیه‌ی اطلاعاتی کنم و همه‌ی عشق‌های کهنه و پوسیده‌ی قدیمی را دور بی‌اندازم؛ در اوج هدف و کارم، مصداق بارز خط اول نمی‌شدم.

خلاصه بعد از یک‌هفته آمدم بگویم:«خوش‌به‌حالتان است اگر بلدید حرف بزنید؛ گریه کنید و دوستت‌دارم‌هایتان را فریاد کنید در گوشش؛ و آرام شوید.»