آسمـان مـال مـن اسـت

۳ مطلب در آبان ۱۳۹۸ ثبت شده است

من و گنجشکای خونه دیدنت عادت‌مونه!

من اشتباه کردم. اشتباه کردم که امروز خانه را جارو کشیدم؛ آشپزخانه را تمیز کردم؛ ناهار پختم؛ آن مقاله‌ی کوفتی را بالاخره کامل خواندم؛ پادکست گوش دادم و حالا بی تو، نشسته‌ام یک گوشه و قهوه می‌خورم. خانه‌ای که تو در آن نباشی، گیرم که برای من تمیز باشد و بوی عود، خوش‌بویش کند؛ وقتی نفس تو در آن نباشد، چه فایده؟ مقاله‌ای که برای تو تعریف نکنم و اول تا آخرش را نقد نکنی، به درد کدام علم می‌خورد؟ بی تو غذا خوردم و سریال دیدم؛ همه‌‌ی موادش به اندازه و قاعده بود؛ ولی خوش‌مزه نبود؛ با سریال خندیدم، ولی نه آن‌قدری که کنار تو می‌خندم. پادکست را نصفه، رها کردم؛ جای خالی‌ صدایت، آزارم می‌داد. امروز چندباری گنجشک‌ها و کبوترها و آن یک بلبلی که رفیقت بود، آمدند دم پنجره، سراغت را گرفتند، ولی نبودی و دست از پا درازتر، پر کشیدند و رفتند. 

ببین! هنوز کمی از عود مانده و به شوق تو، دود می‌کند؛ قهوه به اندازه‌ات مانده و گرم است؛ گلدان‌ها را آب نداده‌ام و کبوترها گرسنه‌اند؛ حداقل به این بهانه‌ها، برگرد. 

۳۰ آبان ۹۸ ، ۱۷:۲۵ ۸ نظر موافقین ۱۱ مخالفین ۰
هانیه

بنشین لحظه‌ای رو در روی من ...

امروز دانشگاه نرفتم؛ در عوض گلدون‌های خونه رو آب دادم و یکم جابه‌جاشون کردم تا بهتر جلوی چشم‌مون باشن. آشپزخونه رو تمیز و برای ناهار سالاد سزار درست کردم؛ وسایلم رو مرتب کردم؛ آلبوم افسانه‌ی چشم‌هایت رو دانلود کردم؛ قرارهای آخر هفته رو گذاشتم؛ با مامان و بابا و زهرا ویدئوکال کردم و نشستم برای امتحان میان‌ترم فردا می‌خونم. می‌دونی؟ من آدم تو خونه‌موندنم. اشتباه نکن! منظورم منفعل نیست؛ اتفاقاً دوست دارم توی خونه باشم که مقاله و کتاب بخونم؛ سخنرانی تد ببینم؛ به دوستام تلفن بزنم و حال‌شونو بپرسم. ولی توی خونه باشم. کنار گلدون‌ها؛ کنار قهوه‌ساز و قوری چای مجانی :)

من از اوایل نوجوونی مستقل بودم و توی جامعه؛ ولی کم پیش می‌اومد که از حاشیه‌ی امن‌م بیرون بیام. تهران اومدن، منو از این حاشیه تا حد زیادی بیرون کشید اما هنوزم توی خونه‌بودن به من آرامش بیشتری می‌ده. من گم شدم. بیرون، درحالی که که پادکست گوش می‌دم تا از دنیای خارج رها بشم و از دنیای خودم لذت ببرم، به آدما دقت می‌کنم و وَرِ انسان‌شناسانه‌م رفتاراشون رو تحلیل می‌کنه. معلقم بین دنیای به‌شدت درونی‌م و دنیای واقعی بیرون. به‌همین‌خاطر، ارتباطم با آدما پر از چالش شده و من نسبت بهش، خیلی بی میل!  می‌دونم چی می‌خوام؛ ولی نمی‌دونم راهی که می‌خوام برم درسته یا نه؛ برای همین آخر هفته قراری رو گذاشتم که ذهن آشفته‌مو مرتب کنه. 

با همه‌ی این‌ها، فکر می‌کنم حالم خوبه. فکر می‌کنم الان که از خانواده دورم، محبت بین‌مون خالص‌تره و صحبت‌های تلفنی‌مون، دل‌چسب‌تر از حرف‌زن‌های هرروزه‌ی حضوری. بار مشکلاتم دیگه تقسیم نمی‌شه و فقط این منم که ازشون خبر دارم و باید توی سکوتم، نگه‌شون دارم و حل‌شون کنم. من این سختی‌ها رو با هیچ خوشی‌ای عوض نمی‌کنم. 

Delta Breezes...

۱۹ آبان ۹۸ ، ۱۹:۱۸ ۹ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
هانیه

بنویس از رنج فتاده به دایره‌ای ...

دیشب حضرت حافظ گفت:« ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش ... بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش» 

دیوان رو بستم. نذاشتم حرفش تموم بشه که من اگه می‌خواستم اینو بشنوم، سراغ حافظ نمی‌رفتم. بهش گفتم اینو باید میاوردی جلوی چشم من: «بیا ای طایر دولت! بیاور مژده‌ی وصلی»

اشتباه نکنید؛ نه عاشق شدم و نه دلم برای مامانم اینا تنگ شده :)) فقط شونه‌هام درد گرفته از سنگینی باری که سال‌هاست به دوش می‌کشمش و دردی که قلبم رو مچاله کرده. دوست نداشتم این‌جا، بعد از این‌همه مدت این‌جوری بنویسم؛ ولی باید می‌نوشتم؛ که یادم نره چی بود و چی خواهد شد. 

 

۱۴ آبان ۹۸ ، ۲۰:۳۸ ۶ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
هانیه