ما خوزستانی‌ها را این‌طور تربیت کرده‌اند که اگر ستون خانه‌مان به سامان نبود، اگر ترکش، هنوز پهلوی عزیزمان را قلقلک می‌داد، اگر روستاهایمان، طعم آب زلال را نچشیده‌اند، اگر صدای‌مان به گوش رجال تهران‌نشین نمی‌رسد، سر خم نکنیم و نجیب و پر غرور بایستیم. ما بعد از چهل‌سال، آبادی را آن‌طور که باید، به چشم ندیدیم اما جلوی اجنبی فخر می‌فروشیم که یک بند انگشت از خاک‌مان را نگرفتند.
اما از شما چه پنهان ... خودمان که می‌دانیم چه خبر است و دردمان چیست. داشته‌هایمان سهم شماست؛ رنج‌اش و نداری‌اش، سهم ما.
[منبع عکس | خرمشهر، 26 سال پس از جنگ]
اسید سیتریک
