اولین روز در هفده سالگی!

الان دقیقن شونزده سال و یک روز، از چهارشنبه، نوزده اردی بهشتی که من توش به دنیا اومدم، می گذره :)
خداروشکر.

مملکته

مناظره ی امروز، فیلمی کمدی بود با درون مایه ی جنایی!

به نظرم واسه ی مناظره های بعدی، کاندیداها با جلیقه ی ضد گلوله بیان. آقای قالیباف خیلی عصبانی بودن!

چه‌قدر خوبیم ما!

امروز برای دومین بار توی زندگی‌م خوش‌حال شدم از این‌که نمی‌تونم رای بدم. اولین‌بار، وقتی بود که نماینده‌های خبرگان و شورای‌اسلامی (دوره‌قبل) مشخص شدن و من اسم نالایق‌ترین آدم‌ها(برای خوزستان و اهواز) رو بین‌شون دیدم؛ و بار دوم امروز بود که آموزش‌وپرورش گرامی‌مون، کارآمدی و اوج لیاقت مسئولین محترمش رونشون داد؛ از ته دل خداروشکر کردم که هنوز دوسال مونده تا رای‌دادن؛ و من مجبور نیستم برم به آدم‌ها و قوانینی رای بدم که جز بدبختی، تاثیری توی زندگی من نذاشتن. و از طرفی گناه بی‌تفاوتی نسبت به آینده‌ی مملکتم؛ گردنم نمی‌افته!

 

+ خواهش می‌کنم اگر فکر می‌کنید «ما خیلی خوبیم و در مملکت‌مون همه‌چی روبه‌راهه.» نظرتون رو برای خودتون نگه دارید و این‌جا حرفی بزنید که بیشتر وجودم را نسوزونه. ممنونم. 

+ درباره‌ی پی‌نوشت بالا: منظورم این نیست نظر مخالف ندین؛ منظورم اینه نظرتون خارج از خط قرمزها و سانسورها، و بر اساس واقعیت باشه!