من در مدرسه‌ای/شهری/کشوری درس می‌خوانم که ماهی یک‌بار برنامه‌ی فرهنگی دارد؛ (که ای کاش نداشت) و هفته‌ای یک‌بار معاون‌اش دوربین‌به‌دست سر کلاس می‌آید؛ روی پرده‌نمایش کلاس اسلاید یا پوستری می‌گذارد و از کلاس عکس می‌گیرد. آخرین کارگاه‌اش مربوط به حقوق دانش‌آموزان بود که ما فقط پوسترش را دیدیم. نه حرفی زدیم و نه چیزی شنیدیم!
امان از «نمادها و نمادین»ها!
زمانی که من وبلاگ‌نویسی رو شروع کردم، آی‌فون انقدر همه‌گیر نبود و اندروید نوزاد و ناشناخته بود. قاعدتن ایموجی‌ها و شکلک‌ها هم وجود نداشتن. همه‌ی احساسات ما روی دوش شکلک‌های بلاگفا بود که اونا هم خیلی کاربردی نداشتن! اما ما شکلک‌هایی داشتیم ترکیبی و مختص به خودمون. از ترکیب ":" و ")" یه لبخند می‌ساختیم؛ شوخی‌هامون رو با ";)" نشون می‌دادیم؛ همه‌ی غم و ناراحتی‌مون رو می‌ریختیم توی ":(" و اگر همه‌ی این احساسات خیلی شدید بود یه پرانتز به هرکدوم اضافه می‌شد! بعد از مهاجرتم به بیان خیلی خوش‌حال شدم که شکلک‌هاش اون‌قدر زشت و بی‌احساس و بی‌اصالتن که استفاده نمی‌شن و با هم‌بلاگی‌ها می‌تونیم به یه زبان مشترک و همون زبان سابق خودمون حرف بزنیم.
فکر نمی‌کنم کسی به اندازه‌ی ما ":)" و ":(" و ":|" و مشتقاتش رو درک کنه :))
1. حامد عسکری
2. سعید بیابانکی
+ عکس‌های شب‌شعر + یک فیلم از شعرخوانی حامد عسکری را در پست بعد منتشر می‌کنم :))
من به پاس ارادتم نسبت به خانواده‌ی شجریان و مخصوص‌تر همایون‌شان، شده‌ام منبع تایید و تذکیب اخبار مربوطه به این خاندان :)) امروز پیامی دست‌به‌دست چرخیده و به تلگرام من هم رسیده که:«ایها‌الناس! بشتابید که همایون شجریان زن گرفت.» حالا این‌که کجا بشتابند این ایهاالناسِ عمومن مؤنث، قطعن در اینستاگرام است. خواستم خبر تکذیبش را بفرستم که دنبال منبعی بودم؛ و کجا بهتر از صفحه‌رسمی آقای شجریان. وقتی کامنت‌های آخرین پست را خواندم به‌کل فراموش کرده‌ام چرا آمده‌ام این‌جا! فحش، کم‌تر دیدم اما سرزنش‌ها و دخالت‌ها شده بودند موضوع دعوای یک‌مشت دختر و زن؛ که احتمالن بحثی جز حسادت وسط نبود! همه‌ی حرفم این است که ما زنان همه‌ی حق و حقوق‌مان را خلاصه کرده‌ایم در زیبایی و توجه. انگار ابزار دیگری وجود ندارد برای برتری‌مان. ما زن‌ها همه‌ی حقوق‌مان این است و انگار فقط همین را می‌خواهیم؛ آزادی مطلق جنسی، جسمی و روحی. آزادگی‌ای بی حد و مرز. شما هم خیلی تلاش نکنید برای دادن و گرفتن حقوق ما. حقی که ما می‌خواهیم؛ خیلی هم به‌حق نیست.
امروز من و مادر کل خانه را + کیف پول پدر، من و خواهر کوچیکه را زیر و رو کردیم؛ من برای یک اسکناس پنج‌هزارتومانی و او برای دوهزار تومانی! عابربانک نزدیک خانه -به‌هردلیلی- کار نکرد و سوپری‌ای که صاحبش یک پیرمرد پیر و آرام بود؛ منتظر درخواست من و مادر بود تا غرولند کند که امروزه همه کارت می‌کشند و طرف آمد چوب‌شور بخرد که کارت کشید و خلاصه اگه کف این دست مو داره، بِکَن. نتیجه‌ی اخلاقی این‌که اگر پول خرد داشتید کارت نکشید؛ در چنین شرایطی دعای خیر من و مادر بدرقه‌ی راه‌تان می‌شود :))
چه‌قدر نثر این پست خشک و عصاقورت‌داده بود!
همیشه آدم‌ها، در اوج و درست جایی که نباید، می‌شکنند. ترس‌ها، در زمان بی‌پناهی هجوم می‌آورند و انگیزه‌ها از کار می‌افتند. این چرخه‌ی زندگی‌ست. رک و روراست و بی‌تعارف. من شاید اگر می‌توانستم حرف بزنم؛ بلد بودم با نوشتن ذهن‌م را تخلیه‌ی اطلاعاتی کنم و همه‌ی عشق‌های کهنه و پوسیده‌ی قدیمی را دور بی‌اندازم؛ در اوج هدف و کارم، مصداق بارز خط اول نمی‌شدم.
خلاصه بعد از یک‌هفته آمدم بگویم:«خوش‌به‌حالتان است اگر بلدید حرف بزنید؛ گریه کنید و دوستت‌دارم‌هایتان را فریاد کنید در گوشش؛ و آرام شوید.»
دیشب اتفاق عجیبی نیفتاد؛ فقط ترامپ دیوانگی، دیکتاتوری و حماقتش را که تا حالا در عمل و افعالش مشخص بود، صراحتن بیان کرد. من بیشتر دارم به این فکر می‌کنم که ای کاش همین‌قدر که طوفان توئیتری راه می‌اندازیم و هشتگ‌هایمان را تیری می‌کنیم در چشمان ترامپ، برایمان مهم بود داریم چه می‌کنیم با ایران‌مان. با همین خلیج‌فارس اصلن؛ که شاید سال‌های زیادی نمانده باشد به مرگش و دچارشود به سرنوشتی مثل خزر؛ تبدیل شود به لجن‌زاری بزرگ. ما انگار نمی‌فهمیم مرزهای فرهنگ و تمدن را در کشورمان کیلومترها جابه‌جا کرده‌ایم؛ ما انگار نمی‌خواهیم بفهمیم چه کرده‌ایم و چه شده که آینده‌ی کشورمان -تاحدی- دست همین ترامپ احمق است. ما یا واقعن نمی‌فهمیم؛ یا خود را به نفهمیدن زده‌ایم.
کاش آن‌قدری دوستش داشته باشیم، آن‌قدری جای افتخار داشته باشد که فداکردن‌جان‌مان، برایش هیچ باشد.
+ مترسک اون‌قدر کامل و جامع نوشته که حرفی باقی نمی‌مونه. بخونید.
+ تیتر از اجرای همایون شجریان عزیز هست؛ شعرش از پوریا سوری و اجرا مربوط به نمایش سی. ببینید.
مسترمرادی پستی گذاشته بود و از دنیای چشم‌ها و آدم‌های خوش‌بین نوشته بود. «چشم‌ها زندگی دارند؛ می‌فهمند؛ حرف می‌زنند؛ عاشق می‌شوند.» حرف‌هایش را که خواندم یادم آمد مدت‌هاپیش داشتم فکر می‌کردم چشم‌ها همه‌ی هستی و نیستی آدمی را، در خود جا داده‌اند. در آغوش غم باشی اما لبخند بزنی، لب‌ها می‌خندند، گونه‌ها گل می‌اندازند؛ اما چشم‌ها... امان از چشم‌ها که تو را لو می‌دهند. به وقت شادی می‌درخشند؛ زمان عاشقی، معصومانه همه‌ی دوستت دارم‌هایت را می‌ریزند توی چشم‌های معشوق. زمان عصبانیت، هرچه خشم در مشت و بازویت باشد، هرچه نفس حبس شده در سینه باشد را خلاصه و مختصر، ترسی می‌کنند در دل حریف. دیده‌اید توی مستندها، وقتی متهمی را نشان می‌دهند؛ چشمانش را می‌پوشانند؟ اهالی رسانه زودتر از ما فهمیده‌اند چشم‌ها شناسنامهی آدم‌اند و اگر فرصت کنند، همه‌ی بود و نبودت را در نهایت بی‌رحمی بیرون می‌ریزند.
چشم‌ها، هیچ‌وقت دروغ نمی‌گوید.
آخرین تجربه‌ی زندگی تا به این لحظه:
مهم نیست بودنش چگونه باشد؛ فقط «باشد».
این‌که اون‌قدر بی‌حوصله‌م که نه دلم می‌خواد جواب تلفن بدم؛ نه پیام تلگرام رو باز کنم؛ نه کسی رو دعوت کنم؛ نه کاری رو انجام بدم؛ چه‌جوری به دیگران حالی کنم؟
خیلی دارم فکر می‌کنم چرا انقدر کلافه و خسته و بی حوصله‌ایم همه‌مون؟ زندگی چی‌کارمون کرده؟
مکالمات این روزهای من :
- هه! چه‌خبرا؟ می‌بینم که نزدیک مهره و مدرسه و اینا. چه حالی داری؟
- حال خوب! البته من‌که مشتاقم برای شروعش و مشکلی ندارم. همه که شبیه شما نیستن :D
خلاصه مدرسه‌ی ما که هنوز خوشگلیاشو داره!
