عشـق رو گاهی میشه از حیــوونـا یاد گرفــت!
بذر مهــر و مـحـبت تــو وجــود همــه کاشتــه شـده...آبِ ش بدیم , تا رشــد کنـه ...!
این لک لک در ۱۵ سال قبل هرسال ۱۳۰۰۰ کیلومتر پرواز میکنه تا بتونه همسر مجروحش رو ببینه
بهــانه ای شد تا بگم : سایت رنگی رنگی عالیــه :)
این دل لامصب خیلی کارها میکند.گاهی اوقات می رود و مینشیند جایی . درست همانجایی که نباید بنشیند و گیر کند.
نه که نباید ... نرود بهتر است! ولی خب دل است , اگر حرف عقل به کارش می آمد که اسمش "دل" نمیشد.
خلاصه اگر نرود , ولی با احساسات و ناز کردن هایش دلبری میکند که! اگر هم دلبری نکند , لج میکند و مچاله میشود و میگیرد.
گاهی ...
آن چنان عقل را پس می زدند و خاموش اش میکند که از خود بی خود میشوی و ... وای!
درست همین جاست که دل و کلمات هم دست میشوند. هی بین تان میلغزند و سُر میخورند و میروند و می آیند!
خلاصه این کلمات در همین رفت و شد های شان بدون اینکه بفهمید دلی میبرند و می آورند و ... .
این میشود که دل ها بهم گره میخورند و آدم ها دوست داشتنی تر میشوند ... .
+هوای دل تان را داشته باشید, هرجایی نرود!
هیچ وقت صدای محسن چاوشی به دلم نمی نشست.میگفتم این صدای خشک و گرفته حتما ساختگی است!
وقتی هم ترانه های مولانا را روی یک ملودی شاد مینشاند و میخواند, از کوره در می رفتم وکلی ایراد رویش میگذاشتم.
همه ی این ها تا زمانی بود که قسمت 5 شهرزاد هنوز به بازار نیامده بود.
از "کجایی" تا "افسار" و " ماه پیشونی" و سرانجام " دیوونه" آدم را مست میکند!
انگار این صدای پاییزی رسالتش این است که بخواند و دلبری کند و حال آدم را خوب کند.بی پیرایه .
این صدا پر از صداقت است ...آنقدر خوب دل می برد که یادت میرود روزی به این خواننده خرده میگرفتی.انگارچند سال است میشنویش...
حالا امیر بی گزندش بی شک یکی از بهترین هاست و میتوان این آلبوم را دست گرفت و افتخار کرد به بودن هنرمندانی که با دل و جان
میخوانند و هویت موسیقی پاپ ایران را میشناسند .
+ لطفا حلال و حرام را اینجا هم رعایت بفرمایید.
+ اگر هم مثل من از سی دی هایی که جمع شده اند گوشه کمدتان کلافه اید ,آلبوم رو از اینجاتهیه بفرمایید.
اصلا بگذار قصه ام را اینطور روایت کنم
نه کسی مادر صدایم زده , نه برای زن و فرزندم تکیه گاهم , و نه اصلا ازدواج کرده ام که بفهمم طلاق یعنی چه !
ولی ...
میفهمم دختری با دامن گل دارِ صورتی و بلوز سفید گیپور, وقتی دورَت حلقه میزندو با آن صدای ظریف یچه گانه اش
شعر میخواند و ناز میکند و مادر صدایت میکند, چگونه دلت غنج میرود و ضعف میکنی...
وقتی یک زن صحبت های همسرش را میشنود حالت چهره اش به من میگوید این شنیدن از جان و دل است یا سر واکردن...
میفهمم دخترکم وقتی دلش به بودن م گرم است یعنی چه
و میفهمم دلتنگی بعد از طلاق چه طعمِ تلخِ نحسی دارد!
کلمات یک مشت خط سیاه و نقاط بی ریخت اند که کنار هم مینشینند و میشوند یک حرف.یک درددل . یک اعتراض. یا هرچی.
ولی این کلمات آنقدر سحر و جادوشان قوی است که میتوانند تو را مهره یک زندگی دیگر کنند و هی جابه جایت کنند و
قوی تَرَ ت کنند.
آماده ات کنند تا بجنگی , گاهی ببازی و به بردن هایت مغرور نشوی.
همه ی این ها معجزه ی کلماتی است که کنارهم مینشینند و میشوند صفحاتی که شامل زندگی آدم هاست.
اسم ش را گذاشته اند کتاب.
دیگر خودت میدانی جای چه کسی میخواهی زندگی کنی.
من جای آدم های زیادی زیستم. بماند که هیچ کدام قصه ی زندگی خودم نشد, ولی آن قدر
بزرگ شدم که میتوانم جای خیلی ها فکر کنم, تصمیم بگیرم و انتخاب کنم.
گاهی نمیشود که نمیشود...
بعدش یهو آنطور که دل تو و خدایت میطلبد , میشود !
+ مربوط به 5 تیر 95 که در راه است !
همه ی ما به قطع و یقین آن انشای معروف و مشهور" در آینده می خواهید چکاره شوید؟ " را نوشته ایم.
فرقی نمیکند در کدام سال زندگی . مهم این است حداقل نیم ساعتی آینده مان را تبدیل به یک فیلم نامه ی
کوتاه کرده ایم و بعد بازیگرانش را کنار هم چیده ایم و فیلم آینده مان را ساخته ایم.
بعضی ها فیلم را همانگونه که در ذهن شان ساخته اند پیش می برند و بعضی ها بسته به شرایط زمان و مکان یا
موقعیت های مادی و معنوی فیلمنامه شان را ویرایش میکند.
نمیدانم چه سِرّی است که هرسال معمولا اوایل سال تحصیلی ودر سال های ابتدایی,
معلم ها همچین انشایی از مان میخواستند.
همیشه هم ما دخترها یا فانتزی معلم شدن مان را با بقیه شریک میشدیم یا خیال دکتر و پرستار شدن را در سر میپروراندیم.
پسر ها هم که معتقد بودند فقط سه شغل روی زمین است : دکتر | مهندس | خلبان !
ولی من همیشه با تمام ارادت و علاقه ام نسبت به درس وزین ادبیات از زیر نوشتن این انشا در می رفتم!
چرا یَش را نمیدانم.
شاید هنوز تکلیف م با خودم معلوم نبود و نمیدانستم کجای این عالم جای دارم.
ولی خوب میدانم هیچ وقت خیال نویسنده شدن نداشتم.
ولی حالا کم کم فانتزی هایم دارد شکل میگیرد , فانتزی هایی که رنگ و بوی واقعیت دارند .
دیشب در تلگرام روشان مرا به نویسنده ها چسباند. اول ش حرف ش را نفهمیدم.
ولی بعد نشستم و با خودم یکی دوتا کردم و دیدم نه نویسنده شدن به این راحتی هاست , نه دست برداشتن از نوشتن.
منم و یکی از این دو راه...
و شاید روزی این متن را بخوانم و بخندم...
×خندیدن به روز هایی که چه آرزو هایی به دوش می کشیدم .
یا شاید هم ...
×خندیدن به روز های اولی که قدم بر میداشتم برای رسیدن به هدفی که در اش غرق شده ام !
+ چه موجودات عجیبی هستیم ما!
امروز بواسطه ی چند اتفاق پایم به وبلاگ های قدیمی باز شد.
وبلاگ هایی که تنها راه ارتباطی دل هایمان بودند و مجالی برای گفتن خوشی ها وناخوشی ها...
میگشتم و مرور میکردم ومی آمدند و می رفتند همه ی خنده ها و شادی ها ...
به بهانه های مختلف آن لاین شدن ها و
هیجان جواب دادن کامنت ها .
ذیگر نه آن آدم ها این دوروبرها پیدایشان میشود و نه آن وب لاگ ها برمیگردند...
فقط خاطراتش می آید و حک میکند لبخندی بی دلیل بر این لب های خسته و ... .
