هیچ وقت صدای محسن چاوشی به دلم نمی نشست.میگفتم این صدای خشک و گرفته حتما ساختگی است!
وقتی هم ترانه های مولانا را روی یک ملودی شاد مینشاند و میخواند, از کوره در می رفتم وکلی ایراد رویش میگذاشتم.
همه ی این ها تا زمانی بود که قسمت 5 شهرزاد هنوز به بازار نیامده بود.
از "کجایی" تا "افسار" و " ماه پیشونی" و سرانجام " دیوونه" آدم را مست میکند!
انگار این صدای پاییزی رسالتش این است که بخواند و دلبری کند و حال آدم را خوب کند.بی پیرایه .
این صدا پر از صداقت است ...آنقدر خوب دل می برد که یادت میرود روزی به این خواننده خرده میگرفتی.انگارچند سال است میشنویش...
حالا امیر بی گزندش بی شک یکی از بهترین هاست و میتوان این آلبوم را دست گرفت و افتخار کرد به بودن هنرمندانی که با دل و جان
میخوانند و هویت موسیقی پاپ ایران را میشناسند .
+ لطفا حلال و حرام را اینجا هم رعایت بفرمایید.
+ اگر هم مثل من از سی دی هایی که جمع شده اند گوشه کمدتان کلافه اید ,آلبوم رو از اینجاتهیه بفرمایید.
وبلاگت حرف نداره مطالبش بیسته
موفق باشی