شادی‌ها و غم‌ها و خنده‌ها و رنج‌هایی هست، که کلمه نمی‌شوند؛ همان‌هایی را که از نگاه و صدا باید خواند. کلمه، قداست دارد؛ این حس‌ها هم. آدم که چیزهای مقدس را بیخود و بی‌جهت خرج نمی‌کند. فلذا، کلمه نداریم؛ چشم‌ها و صدایمان، گویاست.