چشم‌ها، شناس‌نامه‌ی آدم‌اند.

مسترمرادی پستی گذاشته بود و از دنیای چشم‌ها و آدم‌های خوش‌بین نوشته بود. «چشم‌ها زندگی دارند؛ می‌فهمند؛ حرف می‌زنند؛ عاشق می‌شوند.» حرف‌هایش را که خواندم یادم آمد مدت‌هاپیش داشتم فکر می‌کردم چشم‌ها همه‌ی هستی و نیستی‌ آدمی را، در خود جا داده‌اند. در آغوش غم باشی اما لبخند بزنی، لب‌ها می‌خندند، گونه‌ها گل می‌اندازند؛ اما چشم‌ها... امان از چشم‌ها که تو را لو می‌دهند. به وقت شادی می‌درخشند؛ زمان عاشقی، معصومانه همه‌ی دوستت دارم‌هایت را می‌ریزند توی چشم‌های معشوق. زمان عصبانیت، هرچه خشم در مشت و بازویت باشد، هرچه نفس حبس شده در سینه باشد را خلاصه و مختصر، ترسی می‌کنند در دل حریف. دیده‌اید توی مستندها، وقتی متهمی را نشان می‌دهند؛ چشمانش را می‌پوشانند؟ اهالی رسانه زودتر از ما فهمیده‌اند چشم‌ها شناسنامه‌ی آدم‌اند و اگر فرصت کنند، همه‌ی بود و نبودت را در نهایت بی‌رحمی بیرون می‌ریزند. 

 

چشم‌ها، هیچ‌وقت دروغ نمی‌گوید. 

بودن

آخرین تجربه‌ی زندگی تا به این لحظه:

مهم نیست بودنش چگونه باشد؛ فقط «باشد».

ری‌را ... هوای حوصله دچار وارونگی شده.

این‌که اون‌قدر بی‌حوصله‌م که نه دلم می‌خواد جواب تلفن بدم؛ نه پیام تلگرام رو باز کنم؛ نه کسی رو دعوت کنم؛ نه کاری رو انجام بدم؛ چه‌جوری به دیگران حالی کنم؟

 

خیلی دارم فکر می‌کنم چرا انقدر کلافه و خسته و بی حوصله‌ایم همه‌مون؟ زندگی چی‌کارمون کرده؟

بوی ماه مهر و این داستانا

مکالمات این روزهای من :

- هه! چه‌خبرا؟  می‌بینم که نزدیک مهره و  مدرسه و اینا. چه حالی داری؟

- حال خوب! البته من‌که مشتاقم برای شروعش و مشکلی ندارم. همه که شبیه شما نیستن :D 

 

خلاصه مدرسه‌ی ما که هنوز خوشگلیاشو داره!

قصه‌ی آخرین آرزو

به دوست فرنگی‌ام گفتم:«ما هیچ هم که نداشته باشیم، قصه زیاد داریم.» فرقی ندارد ختم شود به رسیدن یا نرسیدن.  در پستوی خانه‌‌های این‌جا رازها و دردها و عاشقانه‌هایی پنهان است که نه کسی می‌تواند بگوید و نه کسی بشنود و نه کسی بنویسد. عاشقانه‌های این ملت، می‌شود قصه‌ی امروز. قصه‌ی سی‌ وچهار سال صبوری-درد-انتظار.  قصه‌ی آرزوی درآغوش کشیدن استخوان‌‌هایی که هنوز هم رشیدند و دلاور و غیور. قصه‌ی آخرین آرزو.

ما قصه‌های این سرزمین را با هیچ‌چیز، با هیچ چیز عوض نمی‌کنیم.

قربان‌گاه

عادت‌مان شده روز عید قربان عکس گوسفندی پیدا کنیم ترجیحن گرافیکی و با درون‌مایه‌ی طنز؛ در وبلاگ، اینستاگرام و گروه‌های تلگرامی منتشر کنیم و بگوییم:«عیدتان مبارک.» اما هیچ‌‌کس از اطاعت، تسلیم و خلوص حضرت ابراهیم نمی‌گوید. هیچ‌کس، ولایت‌پذیریِ حضرت اسماعیل‌ را یادآوری نمی‌کند؛ حتا خیلی‌ها نمی‌دانند داستان امروز چیست اصلن! خدا این امتحان را از همه‌مان اگر نگیرد، از بعضی‌هامان که می‌گیرد! همان امتحانی که ته‌اش می‌گوید:«می‌خواستم ببینم چند مرده حلاجی»

همان امتحانی که مدعی را جدا می‌کند از مدعا.

مدعاهایی مثل محسن حججی.

• عید قربان امروز، مبارک نبود. ما دل‌سوخته‌ی قربانیانی هستیم که مظلومیت و عشق، مهمترین شاخصه‌ی آنان است‌.

جهاد زیرمیزی!

هرچیزی تعریفی دارد، قانون دارد، در یک چارچوب معیّن قرار می‌گیرد؛ درست مثل اسلام، و درست‌تر شبیه جهاد! معمولن تلقی ما از آدم‌هایی که به مقام شهود می‌رسند و راه جهاد را پیش می‌گیرند، انسان‌هایی‌ست دین‌دار، شریف و بااخلاق. اما درست برعکس آن هم پیدا می‌شود؛ با این تفاوت که آن‌ها هدف‌شان شهادت است؛ نه جهاد!

 

• یکی از آشنایان خیلی دور، تصمیم می‌گیرد برود سوریه. دوره‌های آموزشی را  دور از چشم مادر می‌گذراند؛ با همه‌ی اهل فامیل و دوستان عکس یادگاری می‌گیرد؛ و نقطه‌ی اوج ماجرا این‌جاست؛ عکسش را با لباس نظامی چاپ می‌کند و در قاب، آماده تحویل خانواده می‌دهد و می‌گوید:«شهید شدم؛ این را بگذارید جلوی تابوتم!» هفته‌ی پیش خبر دادند  رفته سوریه.  بی‌خبر و پنهانی. از آن‌جا  زنگ زده:«سوریه‌ام.» حالا مانده‌اند مادر حیرت‌زده و بیمارش؛ همسر جوانی که جز غذا پختن چیزی بلد نیستد؛ دو بچه‌ی کوچک و خواهران و برادری که احوال‌شان کم از احوال مادر ندارد. 

 

• مادر تعریف می‌کرد از قول هم‌کارش: پسری متولد هفتاد و شش، امضای پدرش را جعل می‌کند و می‌رود سوریه و زنگ می‌زند به اهل خانه که:«دیرالزورم برای دفاع از حرم حضرت زینب!»

خلاصه این‌که حضرت زینب (س) شهید نمی‌خواهد؛ مدافع می‌خواهد. اگر در راه جهاد شهادت نصیب شد که چه بهتر! نشد؛ مهم انجام تکلیف است. کاش باور کنند!